Het zonneke scheen
Op zijn bolleke, een nogal vrije versie van het gekende kinderliedje van “Moriaantje”.
Nu ik de aandacht heb van die ene trouwe lezer, komt pas de boodschap. Neen geen kleine, die zijn er deze week al voldoende geweest, ook geen grote maar eerder een blijde.
In onze Onafhankelijke Republiek Overnelle loopt alles opperbest. Onze Doorluchtige Roerganger en zijn Angèle lopen dan ook genoegzaam te kuieren in de hoofdlaan waar de eeuwenoude bomen voor schaduw zorgen en iedereen vriendelijk mekaar begroet als de inhoud van een tableau van Monet. De parasolletjes moet je erbij denken.
Geen Jacotte begot die regen verkondigt, geen storende blikken van nieuwsgierige overvliegers, geen files (tenzij aan de toegangslichten met de naburige Vrijstaat), (praktisch) geen bouwovertredingen, geen wegenwerken, hoogstens wat geroezemoes van een verre weg, de voorraden grondwater voldoende aangevuld, een school met gevulde brooddozen en volledig in orde gezet, zelfs de wespen waren ons dit jaar vergeten. Hoe mooi kan het leven zijn in een enclave op mensenmaat waar de bestuurders zichzelf wegcijferen en alles doen om het hun lieve onderdanen aangenaam te maken.
Belleman moet opletten dat hij niet overdrijft want meestal volgt na zo een idyllische bijdrage een stortvloed aan migratieaanvragen. De mevrouw van ons bestuur die hierover waakt, mevrouw De Waterketel, is menselijk streng wetende dat er geen kamers, laat staan huizen, beschikbaar zijn in onze gegeerde Onafhankelijke.
Dus bespaar je de moeite en vergeet dat formulier. Je mag altijd komen goeiedag zeggen, de deur boven aan ons bordes staat altijd open. Wel je voeten vegen want twee keer per week dweilt ons Angèle de inkomhal.
Belleman