Wat een land vermag
Toen we na een bewogen avond “Zonderland” onze wagen opzochten zei mijn trouwe reisgezel sinds jaren” We staan op de parking van de medewerkers!” Ik dacht bij mezelf “Waarom niet we hebben toch deze avond flink meegewerkt en meegedacht...?”
“Zonderland” een totaal theatergebeuren met 85 medewerkers met als grote inspirator en begeleider Gregory Caers, een minzaam theatermens met een visie en aanpak die ook in het buitenland sterk geapprecieerd wordt. Flink stappende strenge moeders en ambetantenaren, groene poëtische boodschappen, zonder te beleren, en huiveringwekkende obscure techno toestanden ze werden ons deel tijdens onze tocht.
Een oude maar goed onderhouden lijnbus bracht ons naar de verschillende locaties, soms wat walmend maar nooit met file, uitzonderlijk voor Ternat. Van een bos tot de 40-jarige Ploter met als uitschieter het plein voor het gemeentehuis, voor deze keer Kafka genoemd. Ik geloof in deze niet in toevalligheden. Strenge ambtenaren die de dagelijkse sleur probeerden te ontvluchten, een saai leven gestuurd door de koffiepauze en de rookkamer. Hieraan ontsnappen ligt niet voor de hand.
Uiteindelijk kwamen de zes bussen netjes op tijd samen aan Kruikenburg voor een finale waar het stil werd, een extreem mooi beeld in dit unieke kader dat kasteel Kruikenburg blijft.
Eenmaal afgekickt en bevrijd verlieten we de kleine laan van Kruikenburg met voor ons het mooie beeld van de Dreef met op de achtergrond Sint-Gertrudis, een van de mooie beelden van ons Ternat. Ik ga voorstellen om daar een standbeeld te zetten bij het begin van deze Dreef, een standbeeld voor Gregory Caers die in al die jaren al zoveel betekend heeft voor zoveel mensen en wij vinden dit allemaal vanzelfsprekend. We gaan beginnen met een klein en hij krijgt dan nadien een groter nadat hij nog wat ontelbare keren gewerkt heeft met weer nieuwe mensen, begeesterd door schoonheid.
En terwijl we dan toch bezig zijn zet er ook een bankje voor twee, tussen zon en schaduw, zodat Raymond C. en ik samen kunnen mijmeren, zagen, fantaseren, filosoferen met zicht op Gertruud. Nadenken over hoe het moet. Misschien is deze voorstelling wel de kiem van hoe Ternat uiteindelijk verder moet? Wij noemen ons voorkeureitje niet langer paardenoog maar “Sunny side up”.
Belleman