Wie denkt, is er niet altijd
Het zou een (kleine) vervorming kunnen zijn van een gekende uitspraak van een Franse meneer.
Wie dacht dat klimaatverandering en de bijhorende vliegschaamte, of de onrechtvaardige belastingvoeten, of het non-akkoord van Marrakecht belangrijke items zijn in ons dagelijkse leven, vergeet het!
Een tut, fopspeen of tutter, noem het zoals je wil, is vele malen belangrijker. Maak dit maar hoofdthema van een toekomstige verkiezingscampagne en je zal zien; eerste minister, minister-president en voorzitter van de Europese Commissie tegelijk. Deze laatste zou zo een ding beter in zijn mondje houden dan verkoopt hij tenminste geen dronken onzin.
Neen een tut haalt veruit het grootste electoraal succes! Ieder van ons die tijdens een weekend al hopeloos op zoek geweest is naar zo een belangrijk levensnoodzakelijk ding, weet wat ik beweer. Als dat kleinkind jengelend rondloopt als een echte Brusselse hiphopper en niet naar zijn bedje wil zonder dat afschuwelijke tuig dat je tanden schuin zet. Overal zoek je, boven, beneden, buiten, onder en naast. Logische bedenkingen komen in de plaats van oeverloos zoeken en toevallig proberen. Het einde van het grootouderlijk geduld is in zicht.
Bepaalde lenigheids- en behendigheidsoefeningen waren lang geleden en moet je nadien bekopen. Zeker het verste punt onder de grote zetel is een slecht gekozen locatie maar mag niet verwaarloosd.
Tot het immer groene gras ons naar buiten lokt. Daar ligt ze te blinken met de opvallende kleuren. Het lijkt of ze wil duidelijk maken “deze keer heeft het opnieuw wat langer geduurd!” Ontkurk die fles, schuif die tafel aan de kant! Er is een grote reden voor dit feest: de tut is terug, afgespoeld en netjes. Weg die hiphopmuziek, welkom die kinderglimlach…
En geef toe het campagnesymbool van de tut is mooier dan een bokshandschoen of een beest dat niet meer klauwt?
Belleman (met zere knie en geblokkeerde rug)
